Aristoteles, zihni mutlu bir hayat yaşamak için erdeme göre kullanmayı önerir. Kant, insan varoluşunun uygun halini elde etmek için dürtüleri veya arzuları değil pratik bir sebep önerir.
Aristo, mutluluğun fiziksel zevk olmadığını, zihni erdemle uyumlu hale getirdiğini belirtir. En iyisi için en iyisini hissettiren erdemdir. Zihnin entelektüel ve duygusal bölümleri entelektüel ve ahlaki erdem türleri yaratır. Bu erdem gönüllülük eylemi ile zihinden ifade edilir.
Aristoteles, çok fazla duygu ve çok fazla eylem arasında "Altın Ortalama" yı seçmeyi önerir. Cesaret, korkaklık ve tatsızlık, savurganlık ve ilgisizlik arasında dengelediğinde erdemlidir. Adalet her insan hak ettiğini aldığında ortaya çıkar. Ortalamadan ayrılma, adaletsizliktir.
Aristoteles, nihai mutluluğun ve tatminin bir yaşamın, yalnız bir tefekkür yaşamı olduğunu belirtir. Bununla birlikte, bu varoluş durumunun yalnızca ölümlüler tarafından gerçekleştirilemeyeceğini öne sürmektedir. Politika ve halkın ihtişamlı hayatını yaşamak için ahlaki değerleri izleyerek en büyük mutluluğun elde edilebileceğini savunuyor.
Kant’ın ahlaki felsefesi, ahlaki zorunluluklara uygun olarak pratik bir nedenin doğru eylemleri yürütmesini önermektedir. Görev doğru eylemi yönlendirmelidir. Evrensel yasa olmaya istekli olana göre hareket etmek, davranışa rehberlik etmesi gereken “Kategorik Zorunlu” dur. İnsanlar mümkün olan en mutlu yaşama ulaşma araçlarından ziyade biter.
