John Donne’nun “Holy Sonnet 10’unda” şair, ölümden ve insanlık üzerindeki tehdidinden korkanlara ümidi ifade eder. Bu sonnette, Ölüm’ü kişileştirir ve ona sahip olmadığını söyler. Gurur duymak için sebep, çünkü çoğu kişi tarafından korkutulsa da, kalıcı bir güce veya güce sahip değil.
Şair, Ölüm'e, tahrip ettiğini düşündüğü kişilerin bile sonsuzluk için ölmediğini ve onu öldürme gücünün olmadığını söyler. Sonnet, ölümde ne olduğunu "dinlen ve uyu" ile karşılaştırır. Herkesin bir zamanlar tecrübe etmesine rağmen, ölümün gerçekte hastalıkların ve kazaların kölesi olduğunun farkındadır. Seçme hakkı yok, kime götüreceğini söyleme. Donne sone, son iki satırda Ölüm'e, kısa bir uyku süresinden sonra "sonsuza dek uyanacağımız ve Ölüm'ün artık olmayacağını" söyleyerek sonlandırır. Daha sonra Ölüm'ün kendisine bir son ölüm cezası verir, çünkü Ölüm'ün bir kez ve herkes için imha edileceğinden emindir.
1600'lerin ilk on yılında yazılmış olan bu sonnet, 19 sonnet grubunun bir parçasıydı. Aynı zamanda ilk birkaç kelimesiyle bilinir: "Ölüm gurur duymaz". John Donne bir şair kadar bir vaizdi ve bu sonnet inancına duyduğu umudu ifade ediyor.
