Emily Dickinson’un “Bu Dünyaya Mektubum Bu” şiirinin yazarların yazması gerekliliği ile ilgili. Şiirdeki konuşmacı, Dickinson'a benzer bir figür, dünyanın “bana asla yazmadığını” söylemesine rağmen, daha geniş bir bağlamda duyulmalı.
1862'de yazılmış olduğu düşünülen “Bu, Dünyaya Mektup Yazım”, Dickinson’un en büyük etkilerinden birini, genellikle doğayı çağıran ve kişileştiren Amerikan Romantizmini göstermektedir. Şiir doğrudan bunu yapar; şiir konuşmacısı, doğanın büyük planının bir parçası olarak yazmaya çağırdığını açıklamaya çalışır. İyi ya da kötü olsun diye yazıyor, çünkü yapmalı. Dickinson dindar bir Hıristiyan olduğu için, şiirinin, açıkça Romantik hareketin bir ürünü olmasına rağmen, dini bir tonda olması ve daha geleneksel dini görüşleri hatırlatması şaşırtıcı değildir.
Amerikan Rönesansının bir parçası olan Dickinson, rasyonalizmi doğal lehine reddeden çağdaşları Emerson, Hawthorne ve Whitman'ın çalışmalarına aşinaydı. Bununla birlikte, Dickinson’un “göremediğim ellere” gönderme daha klasik ve mistik ve İngiliz romantik geleneğinden açıkça anlaşılıyor. Dahası, şair açıkça belli ki bir çırak. Özellikle, “tatlı taşrağacı” na yapılan çağrı dövülmüş.
